به گزارش کلمه، در بخشی از این بیانیه آمده است: روز جهانی معلم در حالی فرا رسیده که معلمان ایرانی بر خلاف بسیاری از کشورهای دنیا حتی کشورهای عقب افتاده و در حال توسعه، از داشتن حق تشکل، حق اعتراض مسالمت آمیز و قانونی و مهمتر از همه از حق داشتن سندیکا (اتحادیه)محروم اند و با معدود تشکل های مستقل و منتقد و فعالان آنها، برخوردهای اطلاعاتی و امنیتی صورت می گیرد. در صورتی که این حقوق مدنی در قانون اساسی به صراحت مورد تاکید قرار گرفته است، اما افسوس که از اجرای آن خبری نیست.
متن کامل این بیانیه به شرح زیر است:
سالهاست که از تصویب روز جهانی معلم در مجمع یونسکو می گذرد و در زمان وزارت دکتر محمدعلی نجفی، ایران نیز به جمع کشورهایی پیوست که این روز را پذیرفته بودند، اما جز اندکی و آن هم در سال های دوران اصلاحات، کسی به فکر گرامی‌داشت و پای‌بندی به الزامات این روز نبوده است. شاید به این دلیل که آوردن نام این روز بر توقع های معلمان بیفزاید و مسوولان خود را در پاسخگویی به آن ناتوان ببینند.
سازمان معلمان ایران و کانون صنفی معلمان به عنوان دو تشکل صنفی و مدنی فرهنگیان، سعی و کوشش بسیاری داشته اند تا بزرگداشت این روز را در ادبیات مسوولان نهادینه کند و حتی برنامه هایی را در حد توان خویش در سال های اخیر اجرا کردند و نسبت به انتشار نشریه و صدور بیانیه اقدام کردند اما واکنش مسوولان با نگاه امنیتی، جز افزایش فشار و محدودیت و ادبیات تهدید و ارعاب نتیجه دیگری را در پی نداشت.
روز جهانی معلم در سال ۹۰ در حالی فرا رسیده که هنوز هم معلمان ایرانی در پیچ و خم مسائل ساده و پیش افتاده ای چون رسیدن به یک حداقل معیشت و رفاه درمانده اند و کسی نیست که پاسخگوی مطالبات روز افزون آنان باشد، مسوولان و وزیر آموزش و پرورش این دولت به جای پاسخگویی و رفع این نگرانی ها و خلأهای کمرشکن زندگی، هر روز آدرس های غلط می دهند، به عنوان مثال طرح و بزرگنمایی مسائلی چون کارت اعتباری، بیمه طلایی، تعطیلی پنجشنبه ها، تغییر سال های مقاطع تحصیلی و … جز فرافکنی چه چیز دیگری را به اذهان متبادر می سازد؟ در حالی که آموزش و پرورش ما با گذشت سالها هنوز فاقد یک سازمان نظام معلمی است.
روز جهانی معلم در حالی فرا رسیده که معلمان ایرانی بر خلاف بسیاری از کشورهای دنیا حتی کشورهای عقب افتاده و در حال توسعه، از داشتن حق تشکل، حق اعتراض مسالمت آمیز و قانونی و مهمتر از همه از حق داشتن سندیکا (اتحادیه) محروم اند و با معدود تشکل های مستقل و منتقد و فعالان آنها، برخوردهای اطلاعاتی و امنیتی صورت می گیرد. در صورتی که این حقوق مدنی در قانون اساسی به صراحت مورد تاکید قرار گرفته است، اما افسوس که از اجرای آن خبری نیست.
امیدواریم روزی برسد تا معلمان کشور ما نیز همچون سایر معلمان در سرتاسر جهان، دغدغه معیشت نداشته و به یک رفاه نسبی دست یابند و ضمن کسب مهارت ها و صلاحیت های ایفای نقش معلمی بتوانند آزادانه و آگاهانه و بدون ترس و لکنت زبان، انتقاد خود را بیان کنند و تاوانش ماندن در پشت میله های زندان و محرومیت از حرفه معلمی نباشد.
پنجم اکتبر (سیزدهم مهرماه) برابر با روز جهانی معلم را به به تمامی معلمان و مردم سبزاندیش و سبزکردار تبریک می گوییم.
محمد داوری – علی پورسلیمان؛ اعضای شورای مرکزی سازمان معلمان ایران
مهرماه ۱۳۹۰ – بند ۳۵۰ اوین
0 comments:
ارسال یک نظر