محمد نوری زاد، نویسنده، وبلاگ نویس و مستند سازِ حامیِ جنبش سبز، در نامه ای که روز سه شنبه هفتم تیرماه ١٣٩۰ خطاب به رهبر جمهوری اسلامی، نگاشته و آنرا در وبگاه خود قرار داده، خطاب به آقای خامنه ای نوشته است:
من، محمد نوری زاد ، اعلام می دارم که در نامه ی هفتم خود به محضر رهبرمان ، مرتکب یک اشتباه سهوی شده ام…
قصد وغرضی نداشته ام البته. اما قبول دارم که اشتباه من ، جز با پوزش خواهی من ، رفع و رجوع نخواهد شد. درآن نامه، من به حضرت ایشان نوشته بودم که شخص شما، دربهره مندی از آزادی بیان، بیشترین سهم را دارید. یعنی از آزادی بیان، درحد اعلای آن برخوردارید. منظورم از این اشاره درآن نامه این بود که رهبرمان درکل مملکت، اول کسی هستند که از بیشترین آزادی بیان برخوردارند. و به تناول مکرر لذت این بهره مندی نیز متنعم اند. که این البته اشتباه است و من از این بابت عذر می خواهم.
درجهت اصلاح این سهو بزرگ، مرا چاره ای جز فرا بردن درستی سخن نیست. پس سخنم را به این شکل اصلاح می کنم: رهبرما، نه اولین، که "دومین" نفری هستند در کل کشور، که از آزادی بیان مفرط بهره ها دارند. نفر اول، جناب حاج حسین شریعتمداری کیهان است. و من، از آقای شریعتمداری نیز پوزش خواهی می کنم که شان و مرتبه اش را نادیده گرفتم. که این البته جفای کمی نیست.
حاج حسین شریعتمداری ، دراشاعه ی سخن ، هم صاحب سبک است و هم صاحب مرتبه. درپیشگاه قلم او ، آبروی مردم ، نقل و نباتی است که باید به هر بهانه برسرجامعه ریخت. طبلی است که باید برسر هرگذر، بر آن کوفت. درپیشگاه قلم ایشان، اسلام و انسانیت، و اساسا کل هستی، ملتمس به نوع نگاه حضرت ایشان است. هیچ حریمی، حتی حریم های خصوصی و حیثیتی و مملکتی ، حتی حریم خصوصی فلان دانشمند و فلان رییس جمهور فلان کشور دور ، اجازه ندارند در برابر قلم وی ، روی ترش کنند و روی بگردانند.
من دیدم در آن نامه ، هم به محضر رهبرمان جفا شده ، و هم به جایگاه برتری جناب شریعتمداری در کل کشور و کل هستی و کل نظام خلقت از بدو پیدایش آدم ابوالبشر تا هرکجا که بشری قرار است براین کره ی خاکی چیزی بگوید و چیزی بنویسد و البته همزمان دم از مسلمانی و انسانیت و انقلاب نیز براند. پس از سرخلوص و ادب اعلام می دارم: العفو. الهی العفو. مرا ببخشایید.
0 comments:
ارسال یک نظر