کلمه- بامداد راد: روزهایی که از اعتصاب غذای نامحدود زندانیان سیاسی در اعتراض به شهادت هاله سحابی و هدا صابر می‌گذرد کم‌کم دارد خیلی زیاد می‌شود و خطر روز به روز بیش‌تر می‌شود. این‌بار، برخلاف تابستان سال گذشته که ۱۶ تن از زندانیان سیاسی بند ۳۵۰ زندان اوین در اعتراض به رفتارهای اهانت‌آمیز و سرکوب‌گرانه‌ی مسئولان زندان اعتصاب غذا کرده بودند و خواسته‌ی‌شان رعایت کمیته‌ی حقوق زندانیان -از قبیل تماس تلفنی و مرخصی- و انتقال از سلّول انفرادی به بند عمومی بود، اعتصابکنندهگان اعلام کرده‌اند خواسته‌ای ندارند.
این کنش زندانیان سیاسی معنایی روشن دارد؛ هرگونه درخواستی از حاکمیت اقتدارگرا و تمامیت‌طلب کنونی بی‌معناست، این حاکمیت کم‌ترین حقوقی برای مخالف، منتقد و معترضش قائل نیست و دادخواهی از بی‌دادگر محکوم به شکست است. حاکمیت هم با بی‌توجّهی به درخواست‌های قانونی این زندانیان و سایر خیرخواهان این مملکت، به روشنی در حال ابراز این کلام است که گوشی برای شنیدن و به‌کاربستن خیرخواهی نیست و بنا بر خیره‌سری و بی‌خردی گذاشته شده است.
حرکاتی نظیر «هر ایرانی، یک صدا» و نامه به زندانیان برای شکستن اعتصاب غذای‌شان خوب است، اتّفاقا باید اعتصاب‌کنندگان اعتصاب غذای‌شان را بشکنند؛ ایران ِ فردا به دلیرانی چون «امویی» و «صمیمی» و «عرب‌سرخی» و دیگران نیاز مبرم دارد، ولی جای حمایت از این اعتراض کجاست؟ در کنار این درخواست‌های خیرخواهانه، نمی‌شود هرکدام از ما؛ بزرگان، علما و مراجع، دانش‌گاهیان و دیگر فعّالان بدنه‌ی جنبش سبز، اعلام کنیم علاوه بر درخواست مصرّانه از اعتصابکنندهگان برای شکستن اعتصاب غذای‌شان، برای اعلام حمایت از دل‌آوران بزرگ اوین و رجایی‌شهر دست‌کم یک روز روزه‌ی سیاسی می‌گیریم؟ مراجع و دانش‌گاهیان برای ایفای نقش تاریخی‌شان، حرکاتی به بزرگی مهاجرت‌های انقلاب مشروطه، کجایند؟ دانش‌جویان و فعّالان جنبش سبز چه‌طور؟ خانواده‌ی زندانیان سیاسی چه؟
پیشنهاد می‌کنم هفته‌ی جاری را برای حمایت از زندانیانی که شجاعانه جان‌شان را در دست گرفته‌اند تا این مملکت گامی بلند به سوی آزادی بردارد، هفته‌ی «روزه‌ی سیاسی» باشد. هرکدام‌مان، به قدر توان‌مان، هر چند روز را که می‌توانیم روزه بگیریم و روزه‌بودن‌مان را نشان دهیم. در خارج از کشور سفره‌ی افطارمان را روبه‌روی سفارت جمهوری اسلامی پهن کنیم، عکس و فیلمش را به دنیا مخابره کنیم. در داخل، در اماکن عمومی -قهوه‌خانه، کافی‌شاپ- افطار کنیم، به کافه‌چی بگوییم برای لحظه‌ای نوای اذان را پخش کند و بگوییم چرا این خواسته را داریم. سفره‌ها را به پارک‌ها ببریم، به همه بگوییم دلیرترین مردان این مُلک، دارند برای شما با جان‌شان بازی می‌کنند. ما باید کنارشان بایستیم.
این کنش زندانیان سیاسی معنایی روشن دارد؛ هرگونه درخواستی از حاکمیت اقتدارگرا و تمامیت‌طلب کنونی بی‌معناست، این حاکمیت کم‌ترین حقوقی برای مخالف، منتقد و معترضش قائل نیست و دادخواهی از بی‌دادگر محکوم به شکست است. حاکمیت هم با بی‌توجّهی به درخواست‌های قانونی این زندانیان و سایر خیرخواهان این مملکت، به روشنی در حال ابراز این کلام است که گوشی برای شنیدن و به‌کاربستن خیرخواهی نیست و بنا بر خیره‌سری و بی‌خردی گذاشته شده است.
حرکاتی نظیر «هر ایرانی، یک صدا» و نامه به زندانیان برای شکستن اعتصاب غذای‌شان خوب است، اتّفاقا باید اعتصاب‌کنندگان اعتصاب غذای‌شان را بشکنند؛ ایران ِ فردا به دلیرانی چون «امویی» و «صمیمی» و «عرب‌سرخی» و دیگران نیاز مبرم دارد، ولی جای حمایت از این اعتراض کجاست؟ در کنار این درخواست‌های خیرخواهانه، نمی‌شود هرکدام از ما؛ بزرگان، علما و مراجع، دانش‌گاهیان و دیگر فعّالان بدنه‌ی جنبش سبز، اعلام کنیم علاوه بر درخواست مصرّانه از اعتصابکنندهگان برای شکستن اعتصاب غذای‌شان، برای اعلام حمایت از دل‌آوران بزرگ اوین و رجایی‌شهر دست‌کم یک روز روزه‌ی سیاسی می‌گیریم؟ مراجع و دانش‌گاهیان برای ایفای نقش تاریخی‌شان، حرکاتی به بزرگی مهاجرت‌های انقلاب مشروطه، کجایند؟ دانش‌جویان و فعّالان جنبش سبز چه‌طور؟ خانواده‌ی زندانیان سیاسی چه؟
پیشنهاد می‌کنم هفته‌ی جاری را برای حمایت از زندانیانی که شجاعانه جان‌شان را در دست گرفته‌اند تا این مملکت گامی بلند به سوی آزادی بردارد، هفته‌ی «روزه‌ی سیاسی» باشد. هرکدام‌مان، به قدر توان‌مان، هر چند روز را که می‌توانیم روزه بگیریم و روزه‌بودن‌مان را نشان دهیم. در خارج از کشور سفره‌ی افطارمان را روبه‌روی سفارت جمهوری اسلامی پهن کنیم، عکس و فیلمش را به دنیا مخابره کنیم. در داخل، در اماکن عمومی -قهوه‌خانه، کافی‌شاپ- افطار کنیم، به کافه‌چی بگوییم برای لحظه‌ای نوای اذان را پخش کند و بگوییم چرا این خواسته را داریم. سفره‌ها را به پارک‌ها ببریم، به همه بگوییم دلیرترین مردان این مُلک، دارند برای شما با جان‌شان بازی می‌کنند. ما باید کنارشان بایستیم.
0 comments:
ارسال یک نظر