میر حسین برای خود چیزی نخواسته است .

سارا زرتشت -

 

بیانیه ی شماره 17 میرحسین موسوی  صادر شد . بیانیه ای که بیش از آنچه یک  بیانیه باشد ، یک  "رفتار سیاسی ِ کنشگرانه " است . 

 

آنچه  میر حسین ، در این بیانیه گفته است  و خواسته است ، از صدر تا ذیل بر آگاهان سیاسی  و فعالان اجتماعی  پوشیده نخواهد ماند . مواردی چون :  اصلاحات لازم  با تکیه بر قانون اساسی  ، شکل گیری شبکه های اجتماعی خود جوش ، وجود  تفکر متوهم ِ واقع گریز در مدیریت ِ بحران  ، پناه بردن بر رویکردهای کم عمق در مدیریت کشور   ، بحران مشروعیت  داخلی و بین المللی ، خبط های بزرگ رسانه های ِ دولتی ، تقبیح ِ فراخو انی مردم به جنگ و شورش داخلی در تریبون های رسمی ،اشاره به  زیاده خواهی ها و انحرافات  در سپاه  ، ورق پاره شدن سند چشم انداز ملی  ، تاکید بر استقلال از خارجی ها و در نهایت راهکارهای پنج گانه  ، به صراحت و شفافیت کامل  در بیانیه میر حسین آمده اند .

 

اما این همه تکنیک و تاکتیک و هنرمندی سیاسی  ، چیزی نیست  که این نوشتار به خاطر آن قلمی شده است .  آنچه  نگارنده را مسحور  این بیانیه ارزشمند کرده است ، سایه  سنگین اخلاق بر این بیانیه است  . سایه ای که که تمامی جادوگری های سیاسی  نهفته در آن را ، مدیون خود دانسته  و منکوب خود می خواهد .

 

   میر حسین  دراین  بیانیه آمادگی خود را برای  شهادت اعلام می کند و  خون خود را رنگین تر از خون کسی نمی داند   ،  تا همه بدانند  عقب نشینی ِ ظاهری ِ  میر حسین  در سخن گفتن " از و با "  دولتی  که مشروعیت آن با سوال های ِ سهمگینی روبرو است ،  نه از سر ترس ،  که  در اصل ایجاد فرصتی برای میدان داری  اخلاق است .

 

اخلاقی که در یکی از بندها ی خود آن چنان با حقوق بشر توام شده است که هیچ سیاست و سیاست مداری را یاری ایستادن در برابر آن نخواهد بود . آنجا که  می گوید : " مسلما حرمت شکنی اگر در روز عاشورا صورت گرفته باشد مورد تایید ما نیست، اما بدترین نوع حرمت شکنی را کشتن بندگان بیگناه و عزادار در روز عاشورا و در ماههای حرام می دانیم ."

 

باری ، اصل سخن این است .  در روزگاری  که  بی محلی سیاست به اخلاق ،  نه در ایران که در سراسر جهان ، در عمل و حتی در نظر !  مشهور  و رایج  است ، کافی است یکبار دیگر بیانیه ی هفدهم میر حسین را بخوانیم و ببینیم که میر حسین در این بیانیه برای خود  چیزی  نخواسته است .