همسر ستوده:هر جا شاهد نقض حقوق بشرهستیم باید صدای خود را به گوش همه برسانیم

مژگان مدرس علوم

 جرس: در حالی روز جهانی حقوق بشر را پشت سر نهادیم که صدها زندانی سیاسی و عقیدتی در زندان های کشور بسر می برند و این آمار روز بروز در حال "افزایش" است. بسیاری از این فعالین سیاسی در دادگاههای غیرعلنی و نمایشی به احکامی غیرعادلانه و سنگین محکوم شده و بسیاری دیگر تحت شرایط نامعلوم زیر فشار و بازجویی هستند. زندانیان سیاسی که از ابتدایی ترین حقوق یک زندانی سیاسی محروم بوده و خانواده های آنها نیز در حالیکه نگران عزیزان خود هستند مورد تهدید و بازجویی قرار می گیرند.

 

نسرین ستوده یکی از فعالین برجسته عرصه حقوق بشر است که هم اکنون در زندان بسر می برد. این حقوقدان به جرم اقدام علیه امنیت ملی و تبلیغ علیه نظام از سوی شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب به به ۱۱ سال حبس تعزیری، ۲۰ سال ممنوعیت خروج از کشور و ۲۰ سال محرومیت از وکالت محکوم شده است. رضا خندان همسراین وکیل و فعال حقوق بشر در خصوص آخرین وضعیت وی به "جرس" می گوید: "چهارشنبه هفته گذشته با خانم ستوده ملاقات کابینی داشتیم و وضعیت روحی و جسمی خوبی داشتند. اما مشکلاتی که از روز اول بازداشت ایشان داشتیم از جمله ملاقات ها و مسائل دیگر همچنان پابرجاست."

او در مورد این مشکلات ادامه می دهد: "ظاهرا از سوی دادسرا نامه ای به سالن ملاقات ها داده اند که غیر از همسر و فرزندان دیگر اعضای خانواده و فامیل ممنوع الملاقات هستند. الان مادر خانم ستوده که هشتاد و پنج سال سن دارند و پرستار از ایشان مراقبت می کند از دیدن دخترش محروم است، برادر و خواهر ایشان هم همینطور...از زمانیکه خانم ستوده بازداشت شدند مادرشان فقط دو بار توانسته است او را ملاقات کند و این واقعا "آزار" دهنده است. از سوی دیگر در خصوص ملاقات حضوری ما همچنان مشکل داریم. انتظار ما این است که حداقل بچه ها یکبار در هفته بتوانند ملاقات حضوری داشته باشند این در حالی است که از تیرماه گذشته فقط یکبار بچه ها توانسته اند مادرشان را حضوری آن هم بطور غیر رسمی ملاقات کنند. هر بار هم که برای ملاقات حضوری اقدام می کنیم متاسفانه پاسخی دریافت نمی کنیم و می گویند با شما تماس گرفته می شود و هیچگاه هم تماس نمی گیرند. این در حالی است که طبق قاعده خودشان در ماه یکبار ما می توانیم ملاقات حضوری داشته باشیم و بدین ترتیب ما سیزده ملاقات حضوری طلب داریم. با این اوصاف مرخصی هم که جای خود را دارد آنها حتی به خانم ستوده برای حضور در تشییع جنازه پدرشان اجازه مرخصی ندادند و خود من بارها برای مرخصی اقدام کردم اما تاکنون پاسخی نگرفتم."

گفتنی است، در آستانه روز جهانی حقوق بشر، کمپین بین المللی حقوق بشر درایران، برنامه ای را برای ایجاد پشتیبانی جهانی از آزادی وکیل زندانی، نسرین ستوده، و برجسته کردن شرایط اسفناک زندانیان عقیدتی در ایران راه اندازی کرده و خواستار اقدام عملی و فوری در سراسر جهان، برای آزادی این وکیل مدافع زندانی در ایران شده است.

همسر نسرین ستوده در خصوص چنین برنامه هایی، می گوید: "اینگونه اقدامات بسیار تاثیرگذار است اگرچه شاید در کوتاه مدت نتیجه ندهد اما در دراز مدت بر روی افکار عمومی تاثیر خواهد گذاشت. پیامد این فعالیت ها به ارتقاء سطح حقوق بشر در ایران کمک خواهد کرد. همسر من هم بخاطر همین فعالیت ها الان در زندان است و برخوردهایی که با ایشان و خانواده اش می شود نشان از این دارد که انتقادات خانم ستوده از برخورد و رفتار غیرقانونی با متهمین سیاسی و غیر سیاسی در قبل از بازداشت کاملا درست بوده و بر افکار عمومی تاثیر داشته است."

نسرین ستوده عضو کانون مدافعان حقوق بشر، کمپین یک میلیون امضا برای تغییر قوانین تبعیض آمیز علیه زنان، و انجمن حمایت از کودکان است و وکالت پرونده‌های بسیاری از فعالان حقوق بشر، فعالان حقوق زنان و کودکان در معرض اعدام را در کارنامه فعالیت های حقوق بشری خود دارد. این حقوقدان در بند در سال ۱۳۸۸ (۲۰۰۸ میلادی) برنده جایزه حقوق بشر "سازمان حقوق بشر بین‌الملل" و نخستین جایزه کمیته بین‌المللی حقوق بشر ایتالیا شد و در سال ۲۰۱۱جایزه آزادی نگارش باربارا گلداسمیت از طرف انجمن قلم آمریکا به خود تعلق داد.

آقای خندان با اشاره به نقش موثر خانواده ها و رسانه ها در اطلاع رسانی وضعیت حقوق بشر در ایران می افزاید: "قطعا ما نباید انتظار داشته باشیم که اطلاع رسانی و یا حمایت و صدور بیانیه ها سبب خواهد شد که زندانی سیاسی سریع آزاد شود، اما مطمئنا در دراز مدت اثرگذار خواهد بود و حاکمیت را مجبور می کند که به این وضعیت خاتمه دهند. بنابراین ما در هر جایی که شاهد نقض حقوق بشر هستیم باید صدای خود را به گوش همه برسانیم وگرنه هیچ ابزار دیگری برای آگاهی رسانی نداریم. اگر نامه نگاری ها و اعتراضات پاسخ داده می شد بهترین روش برای احقاق حقوق زندانیان بود اما تجربه من این بود که نه تنها هیچیک از نامه های ما پاسخ داده نشد بلکه حتی در مواردی نوشتن یک نامه موجب پیگرد قانونی شده است. این مانند شرایط زندانی سیاسی است که برای رساندن صدای خود چاره ای جز اعتصاب غذا ندارد و دستش به جایی نمی رسد. بنابراین ما چاره ای جز بیان وضعیت اسف بار عزیزان در بندمان نداریم، بویژه وضعیت فرزندانمان که امکان ملاقات ندارند. امیدوارم از این بی توجهی ها کاسته شود و از درجا زدن نجات پیدا کنیم و در روز جهانی حقوق بشر هماهنگ با مردم جهان در جهت اجرای قوانین حقوق بشر گام بر داریم."