مصطفی ایزدی
هدی هرچه از نظر فهم و سواد بزرگ می‌نمود و در ادب و وقار درخشش داشت، در ادعا و خودنمایی بی‌رنگ و ناپیدا بود.
به مناسبت هفتمین روز پرواز دوست فرهیخته‌ام، استاد هدی رضازاده صابر
هفت روز می‌گذرد از روزی که هدی صابر پر کشید و به آسمان‌ها رفت تا چون دیگر جانباختگان راه حقیقت و آزادی، در جوار رحمت حق تعالی، نظاره‌گر رهروان انسانیت باشد.
چرا هدی می‌بایست به این زودی می‌رفت؟ بار دنیا و مصائب روزگار چقدر بر دوش او سنگینی می‌کرد؟ چقدر دل بزرگ او به یاد سحابی‌ها تنگ شده بود؟ آنان که صابر صبور را از نزدیک می‌شناختند، باور نمی‌کنند که یک انسان وارسته و یک پژوهشگر شایسته، بدون هیچ کرّ و فرّ اجتماعی و بدون این که وسیله‌ای جز فکر و قلم داشته باشد، در سردی رنج‌ها و گرمی مظلومیت تحمیل شده بر او، جهان خویش بر کف دست بگیرد و به پرواز درآورد. سال‌هایی چند بود که نام هدی صابر را شنیده و دیده بودم، اما در سال 73 که گروه فرهنگ و ادب شبکه اول سیما رفتم، با او همکار و دوست شدم. یک پژوهشگر پرقدرت و یک تحلیلگر توانا، به ویژه در مباحث مربوط به فرهنگ جهانی، علوم دینی و قرآنی و نیز مباحث سیاسی و اقتصادی از قابلیت‌های در خور تحسین برخوردار بود.
هدی هر چه از نظر فهم و سواد بزرگ می‌نمود و در ادب و وقار درخشش داشت، در ادعا و خودنمایی بی‌رنگ و ناپیدا بود. در گروه فرهنگ و ادب، بر اساس آنچه در خاطرم مانده، اولین کار پژوهشی که به من داد تا از روی آن برنامه تلویزیونی تولید شود، تحقیق مفصلی بود تحت عنوان «جنگ دانشگاه‌ها». در این تحقیق سرشار از اطلاعات مفید و دست اول و تحلیل‌های واقعی، از رقابت‌های چند دانشگاه مهم و رده اول دنیا، برای تربیت کادرهای اداری بلند پایه دولت‌های جهان سوم سخن گفته بود.
هدی صابر کوشیده بود بر اساس اسناد و مدارک موجود ثابت کند در چندین دانشگاه معتبر همچون آکسفورد، هاروارد، سوربن و...، اقداماتی در جریان است که برای حضور در دولت‌های کشورهای آسیایی و آفریقایی، وزیر و وکیل و نخست‌وزیر و رئیس‌جمهور آموش بدهند. این دانشگاه‌ها در پیشتازی از یکدیگر به رقابتی سخت دست زده‌اند و بعضا موفق هم شده‌اند که تماشاگر ازتقاء سطح مدیریتی دانش‌آموختگان خود باشند. این پژوهش از نظر من، هم به دلیل موضوع و هم به دلیل قوت تحقیق، کار بسیار ارزنده و تازه‌ای بود. متأسفانه شبکه اول سیما حاضر نشد روی این کار سرمایه‌گذاری کند و برنامه تلویزیونی تولید نماید. به همین دلیل حاصل زحمات هدی صابر در لابلای پژوهش‌های دیگر قرار گرفت و در قفسه‌های صدا و سیما مدفون شد.
رضازاده صابر شخصیت بسیار ممتاز و با کفایت داشت. کم حرف و پرکار بود. در تحلیل‌های سیاسی واقع‌بینانه نظر می‌داد. در روزنامه‌نگاری شیوه‌ای را برگزیده بود که افکار مختلف، زمینه بروز و ظهور پیدا می‌کرد. در همراهی با جریان‌ها آزادیخواه، به ویژه نیروهای ملی و مذهبی دلسوز، خویش را وظیفه‌مند می‌دانست. رفتار آرام و متین، اخلاق پسندیده و برخوردهای مؤدبانه هدی صابر، به اضافه روح حقیقت‌جوی او، دوستانش را چنان مجذوب می‌کرد که گویی استاد اخلاق و معرفت همگان است. بهمین دلیل سرآمد دوستان روشنفکر خود بود.
نام هدی صابر، به خاطر مبارزات حق‌طلبانه و ارائه یک الگوی انسانی از خود، به ویژه راهی را که برای جانبازی برگزید، در تاریخ معاصر ایران و در کنار نام آزادیخواهان بزرگ، باقی می‌ماند.رحمت الله علیه
0 comments:
ارسال یک نظر