سه ماه از خداحافظی ما با شما دوستان می‌گذرد. قول داده بودیم که این خداحافظی موقت باشد و مدت زمان آن کوتاه. اگرچه این جدایی کمی طولانی شد، اما اکنون با تکیه بر همان عهد پیشین بازگشته‌ایم. همان طور می دانید ما گروهی از دانشجویان فعال خارج از کشور و دانشجویان داخل ایران هستیم و هیچ کدام‌مان در عالم سیاست، سیاستمدار حرفه‌ای نبوده و نیستیم. اما وظیفه‌ی انسانی ما حکم می‌کرد که در فضای سنگین و بسته‌ی پس از انتخابات در حد توان خود اطلاع رسانی کنیم و از پژمردن «جوانه‌های امید» در دل هموطنانمان جلوگیری کنیم. در این سه ماه هم برای ما و هم بسیاری از فعالان جنبش فرصتی به وجود آمد تا به آسیب شناسی عملکرد خود بپردازیم و روش‌ها و عملکرد خود را مورد بازبینی قرار بدهیم.
امیدواریم در دوره‌ی جدید فعالیت گروه، باز هم شما را در کنار خود داشته باشیم. استقبال گسترده از فعالیت گروه موج سبز، همیشه دلگرمی ما بوده و هست. پس از خداحافظی موقت گروه موج سبز از مسیر ادامه دار جنبش، دوستان بسیار با ایمیلهای خود ابراز لطف کردند و به لطف خدا و همراهی شما دوستان، از این پس فعالیت خود را با انگیزه‌ای قوی‌تر ادامه خواهیم داد.
و اکنون بامداد روز دوم خرداد است. بار دیگر ماه خرداد، ماه «آگاهی و حق‌جویی» و بار دیگر دوم خرداد. خرداد امسال جنبش سبز مردم ایران یک‌ساله می‌شود؛ ولی باور این که ملت در همین یک سال به چنین پختگی و آگاهی دست یافته است مشکل است. گویی در این یک سال ملت راهی صدساله را طی کرده است. رشد آگاهی با چنین سرعتی در کشور بسیار نویدبخش و امیدوار کننده است.
در این یک سال آموختیم که خواسته‌های خود را به دور از هیجان و به صورت «مسالمت آمیز» پیگیری کنیم.
آموختیم که نمی‌توان سریعاً به نتیجه‌ی مطلوب دست پیدا کرد و رسیدن به اهداف مشترک مستلزم «صبر و استقامت» است.
آموختیم که اگر در هزاران زمینه با هم اختلاف نظر داریم ولی در یک مورد مهم متفق القول هستیم، تمام تلاش خود را بر تحقق آن یک هدف مشترک متمرکز کنیم و در شرایط سخت جنبش، اختلافات را به کنار بگذاریم تا بتوانیم در فضایی آزاد و با تحمل نظرات مخالف خود، اختلافاتمان را با گفتگو حل کنیم و به رسمیت بشناسیم.
آموختیم که بدون گسترش آگاهی در سراسر اقشار کشور، حرکت بزرگ ما به نتیجه‌ی مطلوب دست نخواهد یافت.
آموختیم که اعتراضات خیابانی تنها نمایش بخشی از قدرت ماست و سکوت‌مان اگر نه بیشتر از آن، به همان اندازه کوبنده است.
اینها دستاوردهای کمی نیستند. اینها همگی گمشده‌های تاریخی ما از دوران مشروطه تاکنون بوده است. در تمام این سال‌ها هرجا نهضتی سرکوب شده یا به انحراف کشیده شده است از یکی از این ندانستن‌ها ضربه خورده است.
و حال که یک سال از این تجربه اندوزی می‌گذرد ایمان‌مان بیشتر شده است:
به لطف الهی که «خداوند سرنوشت هیچ قومی را تغییر نمی‌دهد مگر خودشان بخواهند» نه حکومت و نه بیگانگان.
و به قدرت خودمان که اگر متحد باشیم می‌توانیم سخت‌ترین موانع را از پیش پایمان برداریم.
و به این که
اندکی صبر سحر نزدیک است
0 comments:
ارسال یک نظر