درس های قاهره

سید ابراهیم نبوی

وائل غنیم، رهبر جوانان جنبش مصر، و دوست جنبش سبز، به ایرانیان گفت ما از شما آموختیم، شما هم از ما بیاموزید.

ملت شریف ایران!

فردا، 25 بهمن سبزها به خیابان می روند تا با حمایت از مردم تونس و مصر که موفق شدند در فرصتی سریع و غافلگیرانه دیکتاتوری های 23 و 30 ساله کشورشان را برکنار کنند حمایت کنیم. ما نه تنها از آنان حمایت می کنیم، بلکه از جنبش هایی که در راه است، یعنی جنبش ملت الجزایر، اردن، لیبی، سوریه و کلیه جنبش های ضد دیکتاتوری منطقه حمایت می کنیم. وائل غنیم رهبر جوانان مصری که با همت او جنبش مردم مصر آغاز گشت و با پایداری میلیونی مردم به پیروزی رسید، برای جنبش سبز ایران پیام داد از مردم مصر یاد بگیرید کما اینکه ما هم از شما یاد گرفتیم. الهلباوی عضو اخوان المسلمین، پاسخ مستقیمی به گوینده بی بی سی فارسی دارد که انقلاب مصر یک انقلاب اسلامی نیست، در حالی که خامنه ای هفته قبل به جای اینکه خودش را جای مبارک بگذارد، فرض کرده بود که رهبر مردم مصر است و با وجود اینکه قبلا هم یک بار هندی ها به او تذکر داده بودند، پایش را از گلیمش درازتر نکند، بازهم حرفی زد که نه تنها اخوان المسلمین آن را انکار کرد بلکه حمایت خامنه ای از جنبش اسلامی در مصر، محبوبیت این جنبش را بشدت کم کرد.

یکی دیگر از جوانان رهبر جنبش مصر، به خبرنگار الجزیره که از او پرسیده بود " فکر می کنی هدف بعدی کجا باشد؟" گفت: " قطعا یک کشور خاورمیانه، ولی نه یک کشور عربی، بلکه ایران." و مثل اکثر جوانان مصری از جنبش سبز در مقابل دیکتاتوری خامنه ای حمایت کرد.

بدین لحاظ است که می گویم اگر قرار است از مصری ها بیاموزیم و از تونسی ها بیاموزیم و از رنجی که در این یک سال برده ایم عبرت بگیریم. به نظر من چند تفاوت مهم در شیوه عمل مردم مصر، و جنبش سبز وجود داشت که باید به آن توجه کنیم.

اول، آنها از یک جمعیت کوچک شروع کردند و اصلا برایشان مهم نبود این جمعیت آیا جمع عظیمی است یا جمعی کوچک.

دوم، تعداد بسیار زیادی از معترضان دستگیر، کشته و شدیدا شکنجه شدند. هزاران نفر نیز زخمی شدند. راهی که مصری ها برای آزادی دوستان شان و کاهش فشار انتخاب کردند این بود که به فشارهای خودشان افزودند. آنها می دانستند که اگر عقب بکشند، قطعا تعداد قربانیان شان بیشتر خواهد بود.

سوم، مصری ها دست به خشونت نزدند، ولی وقتی مورد فشار قرار گرفتند مقاومت کردند و جلوی ادامه خشونت را تا جایی که می توانستند گرفتند.

چهارم، مصری ها می دانستند که زمان به نفع مبارک است، چون میلیونها مصری فقط با درآمد توریسم زندگی می کنند و اگر این جنبش طولانی می شد، قطعا توریسم قطع می شد و آن میلیونها نفر به دشمنان جنبش تبدیل می شدند. علت فرصت خواستن مبارک هم همین بود.

پنجم، مصری ها می دانستند که اگر از خیابان به خانه برگردند، ممکن است فرصت تاریخی را از دست بدهند، برای همین وقتی به خیابان رفتند، آنقدر در آنجا ماندند تا پیروز شدند.

ششم، مصری ها وقتی درگیر شدند، بدون ماسک و نقاب، چه در فضای مجازی و چه فضای حقیقی ایستادند، آنها نشان دادند که نمی ترسند و همدیگر را نترساندند، حتی خبرهای شکنجه و دستگیری را هم پخش نکردند که بقیه را نترسانند. با اسم حقیقی و با تصویر حقیقی ایستادند و از این طریق حکومت را به جای مواجهه با هزار هدف با میلیونها هدف مواجه کردند.

هفتم، بسیاری از مصری هایی که از ترس استبداد از مصر رفته بودند، بلافاصله به مصر برگشتند، از جمله نووال السعداوی نویسنده فمینیست مصری که قطعا اگر حکومت قدرت داشت، او را زندانی می کرد، به مصر برگشتند و از این طریق حکومت را گیج تر کردند.

هشتم، مصری ها روی یک هدف متمرکز شدند " مبارک باید برود" آنها نه به بعد فکر کردند، نه خطر اخوان المسلمین، نه خطر آمریکا و اسرائیل، نه هیچ چیز دیگر و همه بر سر این هدف توافق کردند و علیه همدیگر هم هیچ حرفی نزدند، مذهبی ها و غیرمذهبی ها و چپ ها و لیبرال ها کنار هم ایستادند تا مبارک مجبور شد برود.

نهم، مصری ها سعی کردند میان مبارک و سایر بخش های حکومت مثل ارتش کاملا فاصله ایجاد کنند تا کسی از ترس اینکه رفتن مبارک باعث رفتن او هم می شود، نترسد، به همین دلیل به جای اینکه ارتش را وحشی و شکنجه گر بدانند، اگر چه در روزهای اول بود، از آنها استقبال کردند.

دهم، مصری ها انتظار نداشتند کسی کاری بکند، تا آنها پشت سرش راه بیافتند، هر کسی کار خودش را می کرد. نه کسی به رهبر نیاز داشت و نه اگر می خواست جلو بیافتد جلویش را می گرفتند.

دیروز تاریخ  استبداد دوزخی مبارک ورق خورد و ملت مصر بسلامتی و بسرعت از برزخ انقلاب یا جنبش گذشت و امیدواریم به بهشت آزادی برسد. وائل غنیم، رهبر جوانان جنبش مصر، و دوست جنبش سبز، به ایرانیان گفت ما از شما آموختیم، شما هم از ما بیاموزید. 25 بهمن به خیابان می رویم تا جشن مردان و زنان مصری که قدرتی بزرگ را شکست دادند، برپا داریم و ببینیم آیا آنچه از آنها آموختیم می توانیم امتحان بدهیم.

24 بهمن 1389